الَّذینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیاماً وَ قُعُوداً وَ عَلى جُنُوبِهِمْ وَ یَتَفَکَّرُونَ فى خَلْقِ السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلاً سُبْحانَکَ فَقِنا عَذابَ النّارِ (3آل عمران/191) همان کسانى که خداوند را [در همه احوال] ایستاده و نشسته و بر پهلو آرمیده، یاد مىکنند و در آفرینش آسمانها و زمین مىاندیشند که پروردگارا این را بیهوده نیافریدهاى، پاکا که تویى، ما را از عذاب [آتش] دوزخ در امان بدار.
به درستى که در آفرینش آسمان و زمین و گردش شب و روز بر وجود حق و علم و حکمتش نشانههایى است براى خردمندان عالم آنهایى که در هر حالت ایستاده و نشسته و خفته خدا را یاد کنند و دائم در خلقت آسمان و زمین فکر کرده و مىگویند پروردگارا تو این دستگاه با عظمت را بیهوده نیافریدهاى پاک و منزهى ما را به لطف خود از عذاب دوزخ نگاهدار.
عبد بن حمید، ابن ابى الدنیا، ابن المنذر، ابن حیان، ابن مردویه، اصفهانى و ابن عساکر خبرى را از عایشه نقل کردهاند که شبى پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله به عبادت برخاست و مشغول نماز شد و تا صبح سخت گریست تا آنکه بلال اذان صبح را گفت و متوجه حال پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله شد، از آن حال جویا گردید پیامبر فرمود: این آیات شریفه بر من نازل شده (آیات فوق) و بدا به حال کسى که این آیات را بخواند و در آن تفکر نکند: «ویل لمن قرأها و لم یتفکر فیها
نظرات شما عزیزان: